هرچقدر بیشتر توی کثافت ذهنم و استفراغ مغز آدمایی از این دست وول میخورم بیشتر به وجود خالق پی میبرم
فقط تنها شکی که یذره اعصابمو بهم میریزه ناخودآگاهه
باید یکم دربارش بخونم و بفهمم تا چه حد میتونه خودآگاه و چیزایی که میبینیم رو تغییر بده یا عوض کنه
به این رسیدم که توی دل تاریکی رشدی هست که توی نور و خوشبختی مطلق نیست
ظاهر زندگیم توی تاریکی، شاید ابلهانه و بی ارزش بود
اما همین چیزایی که بهم یاد داد رو میتونم بگم طی ده سال آینده در حالت عادی نمیتونستم بکسبم!
یه وقتایی حس میکنم فاصله ای تا فروپاشی روانی در طی یک ثانیه ندارم
وقتی بین مردمم حس میکنم دچار حمله عصبی میشم!
حالت نرمالم اوکیه، ولی وقتی توی اجتماع قرار میگیرم ناخودآگاه حامل اختلال شخصیت مرزی هم میشم
اگه رفتار ما به باورهامون بستگی داره، پس این رفتار من توی باورم ریشه داره
باور من درباره ارزش خودم، اینه که چقد تلاش میکنم و چقد میدونم
نمیدونم درسته یا نه! ولی مطمئنم باور کاملی نیست، که تمام ارزش یک زندگی رو با داناییش بسنجیم
اما وقتی داشتم بهش فکر میکردم، یهو گفتم اصلا ارزش چیه، کی گفته که مردم ارزش دارن
چیه که بهشون ارزش میده؟
از دید اسلام که بهش نگاه کنم، یکم میتونم هضمش کنم
اما وقتی دید پوچ گرایانه دارم سخت میشه، خیلی سخت
این بدترین دوگانگی ایه که بهش دچار شدم
این دو گانگی گند زده به زندگیم!
اول اول باید این دوگانگی رو حل کنم و راه حل اولیه ای که به ذهنم میرسه اینه: کسی که به گزاره ها ارزش میده، حقیقته، و حقیقت برای من میتونه با حقیقت واقعی متفاوت باشه
من حقایق خودمو دارم
و همونارو باور میکنم